ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ (ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΝΆΚΟΥ)

 

Τίτλος : Μάνα Δεν σε συγχωρώ

Συγγραφέας : Χριστίνα Νάκου

Εκδόσεις : Δερε

Για τον κόσμο είσαι απλά μια μητέρα. Για το παιδί σου είσαι ο κόσμος όλος.

Μαμά, μητέρα, μανούλα, μάνα. Πολλές λέξεις μια η έννοια. Μια ιερή έννοια. Τι γίνεται όμως όταν σε μια γυναίκα δεν αξίζει ο τίτλος αυτός; η μάνα δεν γεννάει απλά. Η μάνα μεγαλώνει. Η μάνα στέκεται δίπλα στα παιδιά της βράχος ακλόνητος. Εκεί που υπήρχε το " εγώ" πλέον υπάρχει το "αυτά". Γιατί γι "αυτά" τα κάνουμε όλα.

Τι άβυσσο αφήνει άραγε στην καρδιά και στο μυαλό ενός παιδιού η ηθελημένη αυτή απώλεια  της μαμάς;

Τι ενήλικος γίνεσαι αν έχεις βιώσει στο πετσί σου την μεγαλύτερη απόρριψη;

Η Χριστίνα Νάκου αποφασίζει να κάνει μια μεγάλη στροφή στην συγγραφική της πορεία. Την γνωρίσαμε μέσα από το εφηβικό παραμύθι του νεαρού μάγου, για να επιστρέψει τώρα - ξαφνιάζοντας μας ευχάριστα - με μια δραματική αληθινή ιστορία.

Τρεις οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας μας. Η Χλόη, η Βάγια και η Ειρήνη. Τρεις ιστορίες τόσο διαφορετικές αλλά τελικά τόσο απόλυτα συνδεδεμένες. Η καθεμία με τον δικό της πόνο. Η καθεμία με το δικό της σταυρό. Η καθεμία στο δικό της δραματικό μονοπάτι και εμείς παρατηρητές να ακολουθούμε τα βήματα που έκαναν εκείνες, μ έναν κόμπο στο λαιμό, ένα σφίξιμο στο στομάχι και την ανάγκη να κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά να κολλήσουμε κάποια κομμάτια απ τις βασανισμένες αυτές ψυχές.

Είναι πάντα δύσκολο να κρίνεις μια αληθινή ιστορία γιατί πρόκειται για ανθρώπους που τα έζησαν ολα αυτά και εσύ απλά αποκτάς το μισό προνόμιο να τα διαβάζεις μέσα από το πρίσμα του εκάστοτε συγγραφέα.

Παρ ολ αυτά το θέμα με τις αληθινές ιστορίες είναι οτι σε αναγκάζουν να τις αισθανθείς. Έτσι κ εγώ χάρηκα για όσους λυτρώθηκαν και θύμωσα (πολύ) για όσους όχι. Στο τέλος τέλος όμως κλείνοντας το βιβλίο σκέφτεσαι ότι έτσι είναι όμως η αληθινή ζωή και η καθημερινότητα που ζούμε. Γεμάτη με πόνο, δάκρυα, χαρά, γέλιο, ευτυχισμένα τέλη και μερικές φορές δυστυχισμένα τέλη.

Μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να ξαναδώ την συγγραφέα σε τέτοια αξιόλογα βιβλία ενηλίκων.

Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω ένα ποίημα που μου αφιέρωσε ο φίλος και συγγραφέας Μάριος Καρακατσάνης όταν περίμενα εγώ να γίνω μαμά και που ειλικρινά το σκεφτόμουν όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο.

"Κάποτε μου είπαν

Πως στη ζωή μου ταχα

Ευτυχία θα ήταν

Η αγάπη μονάχα

Το πίστεψα αλήθεια

Και ζούσα ευτυχισμένα

Δεν μαγγιξε η συνήθεια

Μέχρι που ένιωσα εσένα

Όση αγάπη και να δώσεις  

Σε όνειρα που φτάνουν πέρα

Όλα λάμπουν σαν βιώσεις

Την ζωή μέσα σου...  Μητέρα"