Θυμάμαι πριν χρόνια τον εαυτό μου να λέει πως όταν κάνω παιδί θα είμαι συγκροτημένη και λογική. Και να με τώρα μόνιμα συγκινημένη από την κάθε του κίνηση και βουβή από την καθημερινή συνειδητοποίηση ότι το απίθανο αυτό πλάσμα είναι δικό μου.
Θυμάμαι να με συμβουλεύουν να κοιμάμαι όταν κοιμάται. Και παρ όλα αυτά εγώ να βάζω για ύπνο το μικρό μου και να το κρατάω στην αγκαλιά μου χωρίς να είμαι διατεθειμένη να σταματήσω να μυρίζω το δέρμα του.
Θυμάμαι να θέτω κανόνες στον εαυτό μου του τύπου "θα τρώει στο καρεκλάκι του και όχι παίζοντας" και να με τώρα μαζί του ξεφλουδίζοντας μανταρίνια στο πάτωμα και απολαμβάνοντας κολλώδη σαλιάρικα φιλιά.
Θυμάμαι να λέω πως θα πρέπει το σπίτι να είναι συμμαζεμένο κ όμως σηκώνομαι το βράδυ για να φτιάξω γάλα και πατάω τουβλάκια και ζωάκια και χαμογελάω.
Θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν θα μπαίνω στο αγαπημένο μου τζιν μετά τη γέννα και να στεναχωριέμαι λιγο λόγω της ατέλειωτης ματαιοδοξίας του να είμαι γυναίκα. Κ όμως τώρα που κοντεύω να μπω συνειδητοποιώ πως δεν με νοιάζει κ τόσο πια.
Νόμιζα πως η τάξη κ η οργάνωση στην ζωή μου καθόριζαν το ποια είμαι. Κ να με τώρα μέσα στην απόλυτη αταξία, στο χάος που δημιουργούν πολύχρωμα παιχνίδια ολόγυρα, σε αγκαλιές στο κρεβάτι, σε φιλιά που μυρίζουν γάλα και αγάπη και που αφήνουν στάμπες από μαρμελάδα στα ρούχα μου, σε βλέμματα που ανταλλάζω με τον άντρα μου όταν κοιτάμε το μικρό μας... Και μέσα σε όλο αυτό είμαι μια νέα κ πιο ευτυχισμένη εκδοχή του εαυτού μου. Γιατί είμαι μαμά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου