1984(ΤΖΟΡΤΖ ΌΡΓΟΥΕΛ)

 Τίτλος : 1984

Συγγραφέας : Τζορτζ Όργουελ

Εκδόσεις : ψυχογιός

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Ουίνστον Σμιθ, ο οποίος είναι μέλος του «Κόμματος» όντας δημόσιος υπάλληλος. Ζει στην απόλυτη μοναξιά, γεμάτος φόβο και μίσος για τον "Μεγάλο Αδελφό" του οποίου το καθεστώς παρατηρεί τους πάντες και τα πάντα. Βαθιά μέσα του γνωρίζει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό ώστε να αλλάξει τα πράγματα, δεν μπορεί όμως και να συμφιλιωθεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Γνωρίζει πως δεν πρέπει να εμπιστευτεί κανέναν και είναι αναγκασμένος να καταπιέζει συνεχώς τα συναισθήματά του και τις σκέψεις του, αφού το αντίθετο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του.

Ένα σκηνικό απόλυτης δυστοπίας χτίζει ο Όργουελ το 1940 για το μακρινό τότε μέλλον του 1984 στο οποίο ο άνθρωπος παρακολουθείτε στενά μέσω τηλεοθόνης 24/7 και η σκέψη του ελέγχεται με την "Αστυνομία της σκέψης". ( Στην πραγματικότητα βέβαια στην εποχή που ζούμε ο άνθρωπος επίσης παρακολουθείτε και μάλιστα με τις ευχές μας και την πλήρη συναίνεση μας μέσω όλων των μέσω κοινωνικής δικτύωσης.) 

Στην Ωκεανία ο κόσμος διαχωρίζεται σε τρεις τάξεις. 

1) Το εσωτερικό" Κόμμα" η ευημερευουσα τάξη 

2) το εξωτερικό κόμμα (οι υπάλληλοι του Κόμματος και οι εξωτερικοί εργάτες) 

3) Το προλεταριάτο. Το υπόλοιπο δηλαδή συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που ζούνε σε κατάσταση εξαθλίωσης και πάλης για την διαβίωση; 

Σας ακούγεται μήπως όλο αυτό παράξενα οικείο;; 

"... Ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε εντελώς αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς..." 

Σ έναν κόσμο όπου λέξεις εξαλύφονται για να δημιουργηθεί μια νέα γλώσσα με μόνο βασικές έννοιες, με σκοπό την εξάλειψη της σκέψης και την βασική υποταγή του ανθρώπου σε εντολές δεν ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ίσως και να συμβεί; η το ποσό εύκολα ο άνθρωπος προγραμματίζεται να συνηθίζει μια κατάσταση τόσο πολύ ώστε να μην θυμάται καν πως ήταν να ζει χωρίς αυτή; 

"Οι μάζες ποτέ δεν εξεγείρονται από μόνες τους και ποτέ δεν επαναστατούν μόνο και μόνο επειδή καταπιέζονται" 

"Μέχρι να αποκτήσουν συναίσθηση, δεν πρόκειται να εξεγερθούν και αν δεν εξεγερθούν είναι αδύνατον να αποκτήσουν συναίσθηση" 

Το 1984 με συγκλόνισε. Με τρόμαξε μ έναν τρόπο που κανένα βιβλίο τρόμου δεν κατάφερε. Το διάβασα αργά αργά (και μερικές παραγράφους εις διπλούν) αναγνωρίζοντας το όχι σαν μυθιστόρημα πια αλλά σαν ένα προφητικό μανιφέστο και έχοντας γνώση απ τις πρώτες κιόλας σελίδες ότι αυτό το βιβλίο θα μου αλλάξει τρόπο σκέψης. Αν δεν είναι αυτό το μέγιστο που μπορεί να πετύχει ένα βιβλίο τότε τι είναι; 

Κλείνω την άποψη μου (δεν θα την πω κριτική αυτη τη φορά γιατί είμαι πολύ λίγη για να κάνω κριτική σε ένα τέτοιο βιβλίο) με μια φράση που με γέμισε ελπίδα πως όσο κ αν αλλάξει ο κόσμος μας κάποιοι θα μείνουν άνθρωποι. Και αυτοί μόνο θα είναι η ελπίδα μας. 

." Αυτό που είχε σημασία ήταν οι προσωπικές σχέσεις και μια εντελώς ανήμπορη χειρονομία,μια αγκαλιά, ένα δάκρυ, δύο κουβέντες σ έναν ετοιμοθάνατο είχαν αξία από μόνες τους. Οι προλεταριοι είχαν μείνει σ αυτή την κατάσταση. Δεν είχαν πίστη στο Κόμμα αλλά ο ενας στον άλλο. Οι προλεταριοι είχαν παραμείνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ "