TIK-TAK...

Τικ τακ.... Τικ τακ...
Μύτη με μύτη... Ανάσα με ανάσα... Δύο μικρά χεράκια που τυλίγονται στο λαιμό μου και ένα χτυποκάρδι πάνω στο δικό μου... Είναι αυτές οι ώρες της νύχτας που δεν θέλεις να κοιμάσαι μόνος σου... Αυτές οι ώρες που θέλεις να βάλεις το μικροσκοπικό προσωπάκι σου στο λαιμό μου και να μπερδέψεις τα όνειρα μας...

Τικ τακ....Τικ τακ...
Αυτές οι ώρες που μένω ξάγρυπνη και ακούω την ήρεμη ανάσα σου και ξέρω πως ακόμα είσαι στην ηλικία που έχω την δυνατότητα με μια αγκαλιά να σε ηρεμώ... Μ ένα φιλί να σε γιατρεύω και με τα λόγια μου να σε ταξιδεύω... Είσαι ακόμα σ αυτή την ηλικία που με ζητάς με όλο σου το είναι και το σ αγαπώ σου κλείνει μέσα του όλα τα σ αγαπώ του κόσμου...

Τικ τακ.... Τικ τακ....
Μεγαλώνεις... Κι εγώ τρέχω να σε προλάβω να σε κρατήσω λίγο ακόμα στα χέρια μου ενώ παράλληλα μένω έκθαμβη μπροστά στον άνθρωπο που εξελίσσεσαι...
Μικρό μου μωρό οι άνθρωποι φοβούνται... Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μην εστιάζεις ποτέ στον φόβο αλλά στην στιγμή που θα ζεις . Στα χέρια που θα κρατάς... Στην πίστη σου σ εσένα....

Τικ Τακ.... Τικ Τακ...
Δεν είμαι σοφή... Ότι όμως θα σου πω βγαίνει από μια καρδιά που μεγάλωσε κ άλλο όταν γεννήθηκες... Να γελάς δυνατά... Να αγκαλιάζεις σφιχτά... Να αγαπάς αμετάκλητα... Να ακούς,να σκέφτεσαι ,να επιλέγεις και να ζεις... Να ζεις μικρό μου μωρό κάθε μικρή στιγμή γιατί στο τέλος αυτό είμαστε... Στιγμές....

Τικ τακ... Τικ τακ...
Δεν θέλω να μου μοιάσεις... Είσαι κάτι εντελώς καινούριο πρωτότυπο και θαυμαστό χωρίς κατάλοιπα χωρίς αποσκευές... Στην πορεία της ζωής σου θα κουβαλήσεις τις δικές σου και θα περπατήσεις στα δικά σου παπούτσια κι όχι στα δικά μου ή στου μπαμπά...
Κι όσο η ζωή τρέχει... Εγώ τόσο ζω για αυτές τις μικρές μας στιγμές αυτές τις ώρες της νύχτας που μου επιτρέπουν να σε κρατάω στην αγκαλιά μου....
Τικ τακ.... Τικ.... Τακ....

Αφιερωμένο στον δυόμιση χρονών γιο μου... Το φως στη ζωή μας ...

 

ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ

 

Θυμάμαι πριν χρόνια τον εαυτό μου να λέει πως όταν κάνω παιδί θα είμαι συγκροτημένη και λογική. Και να με τώρα μόνιμα συγκινημένη από την κάθε του κίνηση και βουβή από την καθημερινή συνειδητοποίηση ότι το απίθανο αυτό πλάσμα είναι δικό μου.

Θυμάμαι να με συμβουλεύουν να κοιμάμαι όταν κοιμάται. Και παρ όλα αυτά εγώ να  βάζω για ύπνο το μικρό μου και να το κρατάω στην αγκαλιά μου χωρίς να είμαι διατεθειμένη να σταματήσω να μυρίζω το δέρμα του.

Θυμάμαι να θέτω κανόνες στον εαυτό μου του τύπου "θα τρώει στο καρεκλάκι του και όχι παίζοντας" και να με τώρα μαζί του ξεφλουδίζοντας μανταρίνια στο πάτωμα και απολαμβάνοντας κολλώδη σαλιάρικα φιλιά.

Θυμάμαι να λέω πως θα πρέπει το σπίτι να είναι συμμαζεμένο κ όμως σηκώνομαι το βράδυ για να φτιάξω γάλα και πατάω τουβλάκια και ζωάκια και χαμογελάω.

Θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν θα μπαίνω στο αγαπημένο μου τζιν μετά τη γέννα και να στεναχωριέμαι λιγο λόγω της ατέλειωτης ματαιοδοξίας του να είμαι γυναίκα. Κ όμως τώρα που κοντεύω να μπω συνειδητοποιώ πως δεν με νοιάζει κ τόσο πια.

Νόμιζα πως η τάξη κ η οργάνωση στην ζωή μου καθόριζαν το ποια είμαι. Κ να με τώρα μέσα στην απόλυτη αταξία, στο χάος που δημιουργούν πολύχρωμα παιχνίδια ολόγυρα, σε αγκαλιές στο κρεβάτι, σε φιλιά που μυρίζουν γάλα και αγάπη και που αφήνουν στάμπες από μαρμελάδα στα ρούχα μου, σε βλέμματα που ανταλλάζω με τον άντρα μου όταν κοιτάμε το μικρό μας... Και μέσα σε όλο αυτό είμαι μια νέα κ πιο ευτυχισμένη εκδοχή του εαυτού μου. Γιατί είμαι μαμά. 

Μεγαλώνω αλλά δεν μαθαίνω.

Μεγαλώνω αλλά δεν μαθαίνω


Γερνάω μαμά...
 Και δεν με πειράζει που έβγαλα την πρώτη μου ρυτίδα. Γέλιου είναι και είναι εδώ στο πλάι του στόματος μου επειδή μ έμαθες να γελάω πολύ και να χαμογελάω στους ανθρώπους. Δεν μαθαίνω όμως πως να μην πληγώνομαι...
Μεγαλώνω μαμά...
 Και ακόμα να σταματήσω να εμπιστεύομαι και να αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν έμαθα να ξεχωρίζω τα ψέματα και την υποκρισία και έτσι ακόμα πέφτω σε παγίδες που κλέβουν ένα κομμάτι απ την καρδιά μου.
 Μου έλεγες να προσέχω μαμά..
Μα εμένα η αγκαλιά μου ήταν μεγάλη κ πάντα μοίραζα ευκαιρίες, αγάπη και χαμόγελα σε ανθρώπους που ποτέ δεν τα εκτίμησαν.
Μεγαλώνω μαμά...
 Κ ακόμα πιστεύω σε δράκους, παραμύθια και πρίγκιπες... Και ακόμα δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος γιατί βασικά δεν θυμάμαι να ζήτησα την γνώμη του...
Πληγώνομαι μαμά...
 Κ ευτυχώς έχω το λιμάνι μου να τρέξω για να μ αγκαλιάσει και να μου υποσχεθεί πως εκείνος θα αντιμετωπίσει τα πάντα... Μα στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι πως πρέπει να μάθω να το κάνω και μόνη μου... Μεγαλώνω... Αλλά δεν μαθαίνω πως να λέω ψέματα... Θέλει μάλλον κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που δεν φρόντισες να μου το αναπτύξεις...
 Μεγαλώνω μαμά...
Αλλά ακόμα μέσα μου πιστεύω στους ανθρώπους... Πιστεύω στο έζησαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα. Γιατί στο δικό μου παραμύθι ο λύκος δεν ήταν κακός.  Ήταν απλά διαφορετικός. ..