Ο γιατρός Λούις Κριντ με την γυναίκα του, τα δύο τους παιδιά και τον γάτο τους μετακομίζουν σ ένα όμορφο σπίτι στο Μέιν δίπλα από έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο από τον οποίο περνάνε φορτηγά.
Στα σύνορα με το σπίτι τους βρίσκεται ένα μικρό νεκροταφείο ζώων όπου τα παιδιά της μικρής κωμόπολης αποδίδουν φόρο τιμής στα χαμένα τους κατοικίδια... Πίσω όμως από το νεκροταφείο αυτό, το φράγμα μεταξύ ζωής και θανάτου σπάει... Και ότι θάβεις εκεί... Γυρνάει πίσω, κάπως αλλαγμένο...
'Μερικές φορές ' λέει ο Τζαντ στον Λούις 'ο θάνατος είναι προτιμότερος'.
Αυτή την φράση κρατάω από το βιβλίο....
Εν τέλει θεωρώ αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα του βιβλίου.
Εν τέλει ίσως αυτό λέμε στον εαυτό μας όταν περάσουν τα πρώτα συντριπτικά κύματα θλίψης όταν χάνουμε κάτι αγαπημένο. Ίσως αυτό θέλει να μας περάσει ο ίδιος ο συγγραφέας, ότι ο θάνατος είναι καταλυτικός και μη αναστρέψιμος γιατί η εναλλακτική είναι τόσο ζοφερή που ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να την αντέξουμε.
Θεωρώ το βιβλίο αυτό ένα από τα πιο τρομακτικά του. Δεν είναι σαν την Λάμψη που θα προσπαθήσει να σε τρομάξει με πλάσματα βγαλμένα από το σκοτάδι. Είναι τρομακτικό με έναν δικό του πιο αληθινό τρόπο γιατί εντάξει ας ήμαστε ειλικρινείς όλοι μας νιώθουμε το λιγότερο άβολα στην ιδέα του θανάτου. Είτε πρόκειται για τον γάτο μας, το σκύλο μας, τον γείτονα η ακόμα χειρότερα οικογενειακό μας πρόσωπο.
Γραμμένο αριστουργηματικά με τον δικό του μοναδικό τρόπο αυτό το βιβλίο το προτείνω σε φανατικούς του τρόμου και μη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου