Χρωστάω το πόσο άβολα νιώθω κοντά σε κλόουν στον Stephen King...
Τώρα πια δεν μπορώ να κοιτάξω με τον ίδιο αθώο τρόπο τις μαριονέτες και αυτό το χρωστάω στον Αντώνη Τουμανίδη.
Έχετε όλοι ακουστά το παραμύθι του Πινόκιο ε; Την χαριτωμένη μαριονέτα που θέλει να γίνει αληθινό αγόρι και είναι φτιαγμένη από τον αξιαγάπητο Τζεπέτο;
Ξέρετε ποιο λέω... Εκείνο το μικρό ξύλινο αγοράκι που με τα ψέμματα μεγαλώνει τόσο πλακατζίδικα η μύτη του... Τι είπατε;; ναι; ξέρετε ποιο εννοώ; εσείς λέτε ναι και κάπου εκεί πίσω στο μισοσκόταδο ο κ. Τουμανίδης γελάει... Γιατί δεν ξέρετε τελικά... Νομίζετε ότι ξέρετε...
Είναι από τα πιο ευφυή και καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν είναι απλά ότι ο συγγραφέας παίρνει ένα αγαπημένο παραμύθι και το κάνει σκοτεινό... Είναι ότι το κάνει τόσο αριστοτεχνικά που σβήνει το παραμύθι από το μυαλό σου και το αντικαθιστά με την δική του εκδοχή.
Εξαιρετικό και καλογραμμένο και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου