Γερνάω μαμά...
Και δεν με πειράζει που έβγαλα την πρώτη μου ρυτίδα. Γέλιου είναι και είναι εδώ στο πλάι του στόματος μου επειδή μ έμαθες να γελάω πολύ και να χαμογελάω στους ανθρώπους. Δεν μαθαίνω όμως πως να μην πληγώνομαι...
Μεγαλώνω μαμά...
Και ακόμα να σταματήσω να εμπιστεύομαι και να αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν έμαθα να ξεχωρίζω τα ψέματα και την υποκρισία και έτσι ακόμα πέφτω σε παγίδες που κλέβουν ένα κομμάτι απ την καρδιά μου.
Μου έλεγες να προσέχω μαμά..
Μα εμένα η αγκαλιά μου ήταν μεγάλη κ πάντα μοίραζα ευκαιρίες, αγάπη και χαμόγελα σε ανθρώπους που ποτέ δεν τα εκτίμησαν.
Μεγαλώνω μαμά...
Κ ακόμα πιστεύω σε δράκους, παραμύθια και πρίγκιπες... Και ακόμα δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος γιατί βασικά δεν θυμάμαι να ζήτησα την γνώμη του...
Πληγώνομαι μαμά...
Κ ευτυχώς έχω το λιμάνι μου να τρέξω για να μ αγκαλιάσει και να μου υποσχεθεί πως εκείνος θα αντιμετωπίσει τα πάντα... Μα στο τέλος της ημέρας σκέφτομαι πως πρέπει να μάθω να το κάνω και μόνη μου... Μεγαλώνω... Αλλά δεν μαθαίνω πως να λέω ψέματα... Θέλει μάλλον κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο που δεν φρόντισες να μου το αναπτύξεις...
Μεγαλώνω μαμά...
Αλλά ακόμα μέσα μου πιστεύω στους ανθρώπους... Πιστεύω στο έζησαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα. Γιατί στο δικό μου παραμύθι ο λύκος δεν ήταν κακός. Ήταν απλά διαφορετικός. ..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου